Tagged: พระมหาโมคคัลลานะ

มนุษย์เรามีอคติทางจิตวิทยาอย่างหนึ่งที่เรียกว่า Self-Serving Bias คือเรามักตัดสินผู้อื่นจากการ “กระทำ” แต่ตัดสินตนเองจาก “เจตนา” เราจึงมักมองไม่เห็นความผิดพลาดของตัวเอง และสงสัยเสมอว่า “ทำไมไม่มีใครเตือนเราเลย?” หรือ “ทำไมคนรอบข้างถึงถอยห่าง?”

คุณเคยรู้สึกไหมว่า… เวลาเห็นเพื่อนร่วมงานได้เลื่อนขั้น ใจมันร้อนรนชอบกล? หรือเวลาเห็นคนอื่นได้ของขวัญชิ้นใหญ่กว่า จู่ๆ ความสุขในมือเราก็หดหายไป? ความรู้สึก “เล็กๆ” เหล่านี้ แท้จริงแล้วคือ “เชื้อร้าย” ที่น่ากลัวที่สุด ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงเรียกว่า “อังคณะ” หรือ “กิเลสดุจเนิน”

บทนำ: ความย้อนแย้ง ณ เมืองเวรัญชา ภายหลังจากที่ “เวรัญชพราหมณ์” ได้ละทิฐิมานะและปวารณาตนเป็นพุทธมามกะ เขาได้กราบทูลอาราธนาสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพร้อมด้วยคณะสงฆ์หมู่ใหญ่ประมาณ ๕๐๐ รูป ให้จำพรรษา ณ เมืองเวรัญชา เหตุการณ์นี้ดูประหนึ่งจะเป็นนิมิตหมายอันดีในการเผยแผ่ศาสนธรรม แต่ในทางกลับกัน ฤดูฝนดังกล่าวกลับกลายเป็นช่วงเวลาแห่งบททดสอบครั้งสำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์พุทธกาล เมื่อเมืองเวรัญชาต้องเผชิญกับภาวะ “ทุพภิกขภัย” (Famine) หรือวิกฤตการณ์ขาดแคลนอาหารอย่างรุนแรง จนนำไปสู่ประเด็นการถกเถียงเรื่องการใช้อิทธิฤทธิ์และการวางรากฐานความยั่งยืนของพุทธจักร