Tagged: การบัญญัติสิกขาบท

บทนำ: รอยร้าวแรกในความบริสุทธิ์แห่งพุทธันดร ในสมัยปฐมโพธิกาล หรือช่วง ๒๐ พรรษาแรกแห่งการตรัสรู้ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คณะสงฆ์ดำรงอยู่ในสภาวะที่เรียกว่า “ยุคทอง” อันบริสุทธิ์ผุดผ่อง ปราศจากข้อบังคับหรือกฎเกณฑ์ที่เข้มงวด เนื่องจากภิกษุทั้งหลายล้วนเปี่ยมด้วยศีลและธรรมในจิตใจ แต่เมื่อกาลเวลาล่วงเลยไปพร้อมกับการขยายตัวของพุทธบริษัท ความประพฤติที่หย่อนยานเริ่มปรากฏขึ้น นำไปสู่ความจำเป็นในการตรากฎหมายสูงสุด หรือ “ปาราชิก” ข้อแรก เรื่องราวนี้ถูกบันทึกไว้อย่างละเอียดในพระวินัยปิฎก โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ชะตากรรมของภิกษุหนุ่มผู้มีนามว่า “พระสุทินน์ กลันทบุตร”

บทนำ: ความย้อนแย้ง ณ เมืองเวรัญชา ภายหลังจากที่ “เวรัญชพราหมณ์” ได้ละทิฐิมานะและปวารณาตนเป็นพุทธมามกะ เขาได้กราบทูลอาราธนาสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพร้อมด้วยคณะสงฆ์หมู่ใหญ่ประมาณ ๕๐๐ รูป ให้จำพรรษา ณ เมืองเวรัญชา เหตุการณ์นี้ดูประหนึ่งจะเป็นนิมิตหมายอันดีในการเผยแผ่ศาสนธรรม แต่ในทางกลับกัน ฤดูฝนดังกล่าวกลับกลายเป็นช่วงเวลาแห่งบททดสอบครั้งสำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์พุทธกาล เมื่อเมืองเวรัญชาต้องเผชิญกับภาวะ “ทุพภิกขภัย” (Famine) หรือวิกฤตการณ์ขาดแคลนอาหารอย่างรุนแรง จนนำไปสู่ประเด็นการถกเถียงเรื่องการใช้อิทธิฤทธิ์และการวางรากฐานความยั่งยืนของพุทธจักร